Silesia Dzieci

Kozia Góra, inaczej Stefanka (683 m n.p.m.) to jeden z najbardziej znanych szczytów w Bielsku-Białej. Trasa jest idealna na pierwsze, piesze wycieczki z dziećmi w górach. My zazwyczaj omijaliśmy zielony szlak obok toru saneczkowego, ale po jego modernizacji ciekawość wzięła górę.

Kamienny tor, drewniane liście i leżaki

Szlak zaczyna się powyżej placu zabaw na Błoniach (ul. Pocztowa). Wchodząc do lasu wita nas drewniana brama i rzeźba liścia. Tu początek ma „sławna” betonowa ścieżka, która spotkała się ze sporą krytyką. No cóż w końcu beton i las to dziwne połączenie. Co ważne trasa została wylana na istniejącym, starym śladzie toru saneczkowego. Jej plusem z pewnością jest łatwość poruszania się wózkiem. Ten odcinek drogi pokonujemy w miarę szybko. Następnie ścieżka jest utwardzona i biegnie wzdłuż kamiennych pozostałości toru saneczkowego. Po drodze możecie odpocząć na leżakach, które zostały umieszczone na dachu starego budynku technicznego (obecnie spełniającego rolę hotelu dla nietoperzy). Szlak to również część ścieżki edukacyjnej z drewnianymi tablicami, z których najmłodsi mogą dowiedzieć się wielu ciekawostek o otaczającej ich przyrodzie.

Najdłuższy tor w Europie

Historia toru saneczkowego na zboczu Koziej Góry sięga XIX wieku. Po przebudowie w latach 50. był to najdłuższy tego typu obiekt w Europie, o długości ok. 2200 m. Zjazd zajmował saneczkarzom cztery minuty, a ze względu na liczne wiraże był bardzo wymagający technicznie. Tor należał do najtrudniejszych na naszym kontynencie. Podczas zjazdu doszło tu do dwóch wypadków śmiertelnych. Kiedy go zamknięto, obiekt zaczął popadać w ruinę. Teraz turyści mogą podziwiać zachowane jego kamienne fragmenty.

Zabawa w Koziej Chacie

W pokonaniu trasy dopingującą informacją dla najmłodszych jest Kozia Chata- drewniany plac zabaw, który znajdziecie tuż obok schroniska. Nam wyjście na Kozią Górę zajęło godzinę. Na szczycie pojawiła się również nowa altana. To nawiązanie do drewnianego pawilonu, który stanął w tym miejscu dokładnie 124 lata temu (w 1898 r.). W drogę powrotną możecie udać się innym szlakiem. My wybraliśmy ścieżkę biegnącą koło wspomnianej altany. U nas finałem wycieczki był lody i zabawa na Błoniach.