Rodzicielstwo jest przygodą bardzo ryzykowną i w sumie pozbawioną gwarancji sukcesu. Nie ma przepisu na dobre wychowanie, nie ma jednoznacznych zasad mówiących o tym, jak postępować z dzieckiem. Początkowe przekonanie rodziców o własnych możliwościach dość szybko ustępuje miejsca frustracji i zniechęceniu. Jak tego uniknąć? Jak sobie z tym poradzić? Przede wszystkim próbując zrozumieć – dziecko i samych siebie.
Po pierwsze: dziecko to odrębna istota, tylko w pewnym stopniu podatna na wpływ innych osób. Czy tego chcemy, czy nie, nasz maluszek rodzi się już do pewnego stopnia określony. Jeden ma skłonności do długiego spania, inny do częstych pobudek, jeden potrzebuje spokoju, drugi woli dużą ilość różnorodnych bodźców. Rola rodzica polega zatem raczej na wyczuciu potrzeb dziecka i podążaniu za jego predyspozycjami niż na zmienianiu na siłę jego naturalnych preferencji. Taka świadomość pozwala uniknąć frustracji już na wstępie, zwłaszcza jeśli maluch nie mieści się w książkowych normach. Jeszcze bardziej przydaje się jednak później, gdy dziecko nabiera samodzielności i trochę wbrew oczekiwaniom rodziców idzie coraz bardziej własną drogą.
Po drugie: nie ma dzieci idealnych. Każde ma własny zestaw zalet i wad, denerwujących przyzwyczajeń i negatywnych zachowań. Każde bywa „niegrzeczne”, niezależnie od płci i wieku. I na dodatek ma do tego pewne prawo – dzięki temu uczy się niezależności, doświadcza konsekwencji swoich działań, poznaje granice własnych możliwości. Na szczęście zadanie rodziców wcale nie polega na kształtowaniu istot doskonałych, nawet jeśli wielu dorosłym właśnie tak się wydaje. Wspomaganie, wspieranie, obserwowanie to co prawda działania mniej spektakularne, ale za to o wiele bardziej małemu człowiekowi potrzebne.
Strony |
